Dr.Öğr.Üyesi Serkan Engin

Gençliğimizde büyüklerimizin bize en önemli telkinlerinden birisi başımızı sokacak bir evin ilk alınacaklardan olmasıydı. Sanırım bu durum doğudan batıya güneyden kuzeye hemen hemen tüm bölgelerde geçerlidir.

Büyüklerden gelen bu telkin, gençlikte pek kaale alınmasa da zaman ilerleyip yaş aldıkça aslında büyüklerin haklılığı anlaşılır. Çünkü ekonomide iniş çıkışların eksik olmadığı toplumlarda tapu yani başını sokacak ev bir nevi sosyal güvence olarak kabul edilir.

Son 50-60 yıla bakıldığında ülkemizde, temeli ekonomi olan bin türlü dalgalanmanın eksik olmadığı görülür. Hal böyle olunca dünyada, ülkemizde pek çok şey değişmesine rağmen büyüklerin eski tarihlerde söylediği başını sokacak ev sahibi olma telkini hala güncelliğini korur.

Yaz aylarını geride bıraktık ve okulların açılması ile birlikte işlerimizin başına, normal çalışma düzenimize geri döndük.

Çoğumuz için hayat hep bir koşturma içinde geçiyor ve sıradan işlerin yerine getirilmesi için bile oldukça fazla çaba harcamak zorunda kalıyoruz.

Örneğin, trafikte giderken sadece sizin kurallara uymanız, kendinize yeşil yandığında geçmeniz yetmiyor, bize yeşil yansa bile acaba kırmızıda geçen birisi olur mu diye diğer yolu da kolaçan ediyoruz.

Muhasebe işlemleri sadece şirketler için gerekli ve önemliymiş gibi görünse de aslında bireyler ve aileler yani hepimiz için hayatımızın ayrılmaz bir parçası…

Farkında olalım olmayalım o gün, o ay, o yıl ne kadar kazandığımız ve harcadığımız birer muhasebe işlemi… Ekonomik açıdan, eğer kazandığımız harcadığımızdan fazla ise artıya çıktığımızı, az ise eksiye düştüğümüzü söylüyoruz.

Süregelen dönemlerde, artılar fazlalaşırsa refah artışına, eksiler fazla olursa ise refah düşüşüne doğru gittiğimizi öngörmek hiçbirimiz için zor olmasa gerek.

Gün geçmiyor ki ülkemizde bizi üzüntüden üzüntüye savuran bir olay olmasın…

Çocukluğumu hatırlıyorum da yazları, televizyon kanallarında farklı tatil tur şirketlerinin sponsorluğunda ülkemizin cennet köşelerini, buradaki turizm tesislerini tanıtan programları döner dururdu. Buralara tatile gidemesek bile ne güzel ülkemiz var diye iç geçirir, yine de bir gün buralara gidebilme umuduyla mutlu olurduk.

Son yıllarda durum değişti, yazları televizyonlarda sürekli yanan yerler ve ormanlar görmekten televizyonu açmaya korkar olduk. Yangınları gördükçe içimiz yanıyor, bir şey yapmamanın suçluluğu ve burukluğunu yaşıyoruz.

Gün geçmiyor ki günlük hayatımızda sıradışı bir olay ile karşılaşmayalım. Televizyonda, sosyal medyada bu kadar da olmaz dediğimiz pek çok olay, görmek istemesek de gözümüzün önünde bir şekilde beliriyor.

Özellikle hepimizin günlük rutini olan trafikte başınızın belaya girmesi işten bile değil!

Trafikte tartıştığı kişiye ateş edip kaçan mı ararsın, diğer aracın üstüne direksiyon kıran mı, tartıştığı kişinin aracı üstüne çıkıp zıplayan mı ararsın, küçük bir konuşmayla halledilebilecek bir olayda levye alıp araçtan inen mi ararsın hepsi her gün öyle ya da böyle karşımıza çıkıyor.

Bir kişi otomobiliyle 70 km hızla gidilmesi gereken bir yolda, 140 km hızla giderken kaldırıma çıkarak kaldırımda yürüyen birisine çarptı ve kaldırımdaki kişi hayatını kaybetti.

Bu kaza mı, cinayet mi?

Kişi alkollü olarak arabasına bindi ve yolda direğe çarpıp hayatını kaybetti.

İlk gittiğim Kocaelispor maçı 1997 yılında İsmetpaşa Stadı’nda oynanan Kupa Galipleri Kupası maçıydı. O maçtaki heyecan verici bir pozisyon sonrasında tribünde yakılan meşalelerin ateşinden saçımız, beraber maça gittiğimiz arkadaşımın montu yanınca ve o dakikadan sonra tüm maçı ayakta zıplayarak izlemek durumunda kalınca ne kadar tutkulu bir seyircisinin olduğunu anlamıştım.

Kaderin cilvesi bu maçtan kısa bir süre sonra futbol hakemi oldum. Hem futbol hakemliği, hem de hakemlik sebebiyle Kocaelispor maçlarını hakemlerin ücretsiz izleyebilme fırsatı yakalamış bir öğrenci olarak Kocaelispor’un tüm maçlarını izler olmuştum.

O yıllar, hepimizin malumu olduğu üzere Kocaelispor’un o zaman ki adıyla 1.ligde fırtına gibi estiği, tabir yerindeyse dört büyüklere kök söktürdüğü yıllardı.

Aslında bu yazının içeriği “Ülke olarak ilk önceliğimiz ne olmalı?” başlığına daha uygun. Ancak böyle bir başlıkla yazı çıktığında yukarıdaki başlığa göre daha az dikkat çekeceği hepimizin malumu.

23 Nisan 2025 günü ülkemizin bir Deprem ülkesi olduğunu yeniden hatırladık ve yine konuyu daha önce olduğu gibi dar bir pencereden konuşup üzerinden daha bir hafta geçmiş olmasına rağmen unuttuk.

Son dönemde yaygınlaşan sokak röportajı için halkın arasına karışsak ve “Ülkemiz için ilk önceliğimiz ne olmalı?” sorusunu sorsak alacağımız cevaplar ne olurdu?

Değerli okuyucularım, bu ilk köşe yazısıyla sizlerle buluşmanın mutluluğunu yaşıyorum.

Uzun yıllardan beri Kocaeli Üniversitesi İnşaat Mühendisliği Bölümü’nde sürdürdüğüm öğretim üyeliği ve diğer faaliyetlerimdeki birikimlerin bir sonucu olarak sizlere elimden geldiğince bilgi aktarabilmek umuduyla bundan sonra düzenli aralıklara sizlerle birlikte olacağız.

Sizlerle bu yolla birlikte olmama vesile olan Nokta Gazetesi’nin her kademedeki yöneticilerine teşekkürü bir borç bilirim.