Yalnızca yaşayanlar haklıdır

Hiç soru sormamış, bir kere olsun “Hayır!” dememiş, hiçbir güne kendisi için uyanmamış, içten ve açık sevgilere uzanmamış elleri, sevip yanılmamış hiç —Hiç yanılmamak: Ne büyük bir talihsizlik. Bu yüzden yaşayanlara duyduğu öfke. Açıklanamaz bulduğu ve zihninin içinde irine bulanmış, iyileşme imkânını yitirmiş olan hayvan sürekli tekrarlıyor:

—Her şey için çok geç.

Hıncın kurtlanmış kelimeleri bunlar. Toplumsal iyilerin peşinde tüketilen ömrün ortalama bir yaşlısı hemen hemen böyle birisi. Böylesi yaşlanmak değil, yaşarken çürümek bu. Hastalık gerçek ve iyileşmek olası değil.

Çoktan vakti geçmişler için yapacak hiçbir şey yok. Dokunamadan yitirdikleri hayatın onlara rağmen yeşerdiğini görmek felaketine uğramışlar çoktan. Hayatın coşkun ırmaklarını ıslah etmeye çalışmanın bir bedeli var. İnsanoğlunun çok kadim bir bilgisidir bu: Durağanlık çürümek demektir.

O halde ne yapmalı? İşte burada kesinlikle bir reçete yok ve ben de bu konuda beylik laflar söyleyecek değilim; yerimi biliyorum, bildirildi bana da. Karşısında inime çekildiğim trajedi iyi bir öğretmen ve kulak verenler için güzel şarkıları var. Güzele hayran olmak, yaşamı övmek, kabuk değiştirmek... Bu üç hal, insanı trajediden kurtaramasa da çürümekten kurtarabilir ve hiç değilse öldüğünüzde kendi yasınızı tutabilirsiniz. Hiç fena değil.