Annemin ezanları ve Alp Cihangir’in yeni hayatının ilk günü

“her akşam nerden baksan yine de bir eksiği doldurur

babalar geri çekilir, anneler onlara teslim olur

babalar hep perşembe, anneler hep cuma olur”- turgut uyar

İnsan depresyona girdiğinde çocukluğuna dönmeyi arzuluyor. Ağır depresyonlar geçirmiş değilim fakat kısa dönemde depresyondan öğrendiğim şeyler oldu. 34 yaşındayım, geriye dönüp baktığımda sanki her şey bir günde olmuş gibi geliyor. Eminim size de öyle geliyordur fakat biraz düşününce onlarca mutlu ve mutsuz günüm aklıma geliyor. Demek unutuyoruz, günlük hayatın karmaşası ve uğraşıları bize geçmişi unutturuyor. Sadece yaşanan gün kalıyor elde. Bunu fark ettiğimden beri geçmişimi eşeliyorum. Pekâlâ yaşlanıyorum diyebilirim. Artık günler sadece önümde değil, bir kısmı da arkada. Bir de geriye dönüp bakma ihtiyacı duyan insan kim olduğunu hatırlamaya çalışıyor, bir ihtiyaç bu.

YENİ HAYATININ İLK GÜNÜ

Bugün böyle yazmama neden olan şeyden bahsetmem gerekiyor artık. 8 aylık oğlum ilk defa annesinden bugün ayrıldı, anneannesine bıraktık. Onun bir fotoğrafını çektim hatıra kalsın diye. Yeni hayatının ilk gününü unutturmamam lazım dedim… Başkası için bir şey ifade etmeyebilir ama benim de annem çalışıyordu. Ben de anneanneme bırakılıyordum. Alp Cihangir de ben de çok sevildiğimiz, sevileceğimiz el üstünde tutulacağımız yerlere bırakıldığımız için şanslıydık. Bundan hiç şüphem yok, bu acımı biraz azaltıyor. Eşelendiğim zaman çocukluk travmalarımın bir kısmının dile geldiğini hatırlıyorum. Hele bir tanesi var ki, o günü, etrafımdaki renkleri, annemi, bakışımı ve bakışını unutamıyorum. Annem beni anneanneme bırakmak için götürüyor. Çok açık ki bir yaz günü, havanın güzel olduğunu hatırlıyorum. Anneanneme giden alt yolda dikenler ve doğal çiçekler vardı. Çok canlı yeşil olduklarını, güneşin onlara vurduğunu görüyorum. Anneanneme gittiğim için mutluydum ama anneme bir şey söylemek istiyorum. Düşünmediğimi hatırlıyorum çünkü çocuklar oturup bilinçli bir şekilde düşünmezler ama her anneanneme bırakıldığımda bir şeyi biriktirmişim.

YOLDA ANNEME SÖYLEDİKLERİM

Annemi özlemeyi, anneme kavuşmayı istemişim bu aleni bir gerçek. Anneme o gün anneanneme giderken söylediğim şeyi düşündüğüm için Alp Cihangir’e şimdiden empati yapabiliyorum… Evet, yolda anneme dönüp şöyle demiştim, “Anne keşke bir kelebek olsam da yakana konup seninle gezsem”. Yıllarca bunu söylediğimi, o anı hiç düşünmedim. Sonra ne zaman ki büyüdüm, bazen acı çektim, bazen sıkıldım, bazen yıldım o zaman çocukluğuma döndüm. Orada karşıma ilk bu çıktı, o an. Neden bir kelebek olmak istemişim? Neden elini tutup tüm gün gezmek istememişim? Burada bir incelik yatıyor. Biliyorum ki tüm gün elini tutup, işyerinde oturamam ama zararsız bir kelebek olursam belki annemle bütün gün dolaşabilirim. Hem ona rahatsızlık vermem, hem de onunla gezmiş olurum. Yanlış anlamayın tekrar edeyim gerçekten dedemi ve anneannemi çok seviyorum fakat anneyle çocuğun kopuşu her zaman travmadır. Anneannemdeyken ezan saydığımı biliyorum. Anneannem derdi ki, “İki ezan sonra gelecek annen oğlum merak etme”. Her gün ezan sayardım, okulda tenefüs zilinin çaldığı an gibi rahatlatırdı ikindi ezanları. Bir nevi annemin ezanıydı ikindi ezanı. İkindi okunur, annem işten çıkar ve artık evimize dönebiliriz. Anneannemde sokakta bir sürü arkadaşım vardı, dedemi çok seviyordum, anneannemse beni iyi tutmak için her şeyi yapardı. Yine de anne farklı işte. Turgut Uyar bu yüzden babalara Perşembe, annelere Cuma der. Perşembe kutsal güne geçiştir, hazırlıktır lakin kutsal olan Cuma günüdür. Anneler Cuma’dır...

ALP CİHANGİR’İN İLK GÜNÜ

Alp Cihangir bugün ilk defa annesinden ayrıldı ve yeni hayatının ilk günü. Onunla bu kadar empati yapmak beni yoruyor, hem de büyük sorumluluk yüklüyor. O da bir gün kelebek olup annesine konmak ister mi bilemiyorum, belki de o da ezanları sayar… Ben baba olarak annesinden kopmasını engelleyemedim fakat şimdiden iş çıkışı ona ayıracağım vakti planlıyorum ve yine yapabildiğim tek şeyi yapıyorum; yazıyorum, anlatıyorum ve tarihe not düşüyorum. Ben sadece Alp Cihangir bir gün bu yazıya dönüp baktığında ne düşündüğümüzü bilsin istedim.