Semih Kanpara

Türkiye’de ev kiraları son yıllarda toplumsal bir tartışma konusu haline geldi. Ekonomik dalgalanmalar, konut arzının yetersizliği ve göç hareketleri, şehirlerde kira fiyatlarını astronomik seviyelere taşıdı. Birçok vatandaş için artık kira ödemek, temel ihtiyaçlar listesinin en zorlayıcı maddesi durumunda. Kiraların bu denli yükselmesi sadece ekonomik değil, sosyal bir problem olarak da karşımıza çıkıyor. Aileler taşınmak zorunda kalıyor, öğrenciler eğitim hayallerini yarıda bırakmayı düşünüyor, genç çiftler kendi evlerine çıkamadan evlilik planlarını erteliyor. Kiracıların karşı karşıya kaldığı bu tablo, ev sahipleri için de sancılı bir süreç. Ekonomik koşullar, onlara da mali denge kurma konusunda zorluk çıkarıyor.

Ancak ortada çözülmeyi bekleyen büyük bir denklem var: nasıl hem kiracıyı hem ev sahibini koruyan bir sistem kurulur? Bugün gelinen noktada her iki taraf da memnun değil. Bu nedenle kalıcı çözüm; sosyal konut politikalarının güçlendirilmesi, adil kira düzenlemeleri ve arz-talep dengesinin yeniden kurulmasından geçiyor.

Konut bir lüks değil, temel bir ihtiyaçtır. İnsanların barınma hakkına erişiminin kolaylaştırılması, hem sosyal huzur hem de ekonomik istikrar açısından kritik öneme sahiptir. Türkiye’nin geleceğinde, kiraların hayatımızdan bir yük olarak değil, planlanabilir ve sürdürülebilir bir gerçeklik olarak yer alması en büyük temennimiz.

Bir zamanlar insanlar sabah uyanınca yüzlerini yıkardı. Şimdi bildirimlerle yüzünü yıkıyor, paylaşımlarla kahvaltı yapıyor.

Pandemi hepimizi bir dönem evlere kapattı ama sosyal medyanın kapısını ardına kadar açtı.O kapıdan kimler çıkmadı ki…Bir gün mutfakta kahve yapan Ayşe abla, ertesi gün “latte art influencer” oldu.Evde sıkılıp yayın açanlar şimdi 300 bin takipçili TikTok yıldızı.Evde kedi besleyen dayı bile “kediyle gündem değerlendirmesi” yapıyor.

Yani kısaca…Pandemiden sonra herkes yayıncı, her yer sahne, her an içerik!

Her sabah aynaya baktığımızda sadece kendimizi değil, yaşadığımız hayatı da görürüz aslında. Seçimlerimizi, ilişkilerimizi, başarılarımızı ve hatalarımızı... Ama belki de en çok sormamız gereken soru şu: "Ben iyi bir insan mıyım?"

İyi bir insan olmak, kulağa oldukça basit gelir. Kimse "kötü" olduğunu düşünmez zaten. Fakat gerçekten iyi bir insan olmak, sadece kimseye zarar vermemekle sınırlı değildir. Bu, empati kurabilmek, adil olabilmek, içtenlikle yardım edebilmek, kibirden uzak durmak ve elindekini paylaşabilmek demektir.Toplum olarak giderek bireyselleşen, başkalarının acılarına karşı duyarsızlaşan bir dönemde yaşıyoruz. Haberlerde gördüğümüz felaketlere bile artık alıştık.

Halbuki iyi insan olmak; küçük bir çocuğun başını okşamak, yaşlı birine yol vermek, sabah otobüs şoförüne “günaydın” demek kadar basit olabilir. İyilik, büyük laflar etmeyi değil, küçük adımlar atmayı gerektirir.

Selamlar Kocaeli,

Bir dönem Tv41 ekranlarında Ana Haber Bülteniyle ekranlarınıza konuk olmuş,sizlere gündemin sıcak gelişmelerini aktarmıştım.Öyle ki bu işten kopup uzak kalmak,annesinin memesinden uzak kalan bir küçük yavrucağın halet-i ruhiyesi gibidir.

Mesleki etiğine ve kalemine saygı duyduğum Ahmet Akçaalan ağabeyimin “yahu Semih neden biz de yazmıyorsun” mesajına “Şeref duyarım” diye cevaplayarak, gazeteciliğe kıyısından “köşesinden” ufak bir dönüş yaptık diyelim.