Cesaret deyince insanın aklına nedense hep çok absürt hareketler yapabilen bir insan geliyor.
Çılgınca hareketler yaparak bisiklet süren bir çocuk belki… Veya lunaparkta bütün korkunç aletlere binen biri.
Elbette bu bir cesaret ve hepsinin cesaretini sonuna kadar takdir ediyorum.
Geçen gün dışarıda gezerken ay dikkatimi çekti. O kadar büyük ve parlaktı ki…
“Ay! Ne kadar güzel,” diye geçirdim içimden.
Peki, güneşe çıplak gözle bakabilir miyiz?
“Benim gibi yedi milyar kişi olsa, siz kötü olurdunuz. Hepsi bu. Şanslısınız ki çoğunluğun içindesiniz” diyordu izlediğim dizide bir karakter. Duyar duymaz çok etkiledi bu söz beni. Neden mi?
Ben engelli bir insanım ya da sizin deyiminizle ‘özel gereksinimli birey’ veya daha basiti, ‘farklı’.
Normal neye göre belirleniyor bilmiyorum, ancak bildiğim tek bir şey var ki o da bu statüler tamamen insanların kendi uydurması.
Size bir sorum var, kaç yaşındasınız?
Hayır, hayır, doğduğunuz yıl üzerinden yapılan işlemin sonucunu sormuyorum! Peki, ne mi soruyorum?
Hmm… Mesela… Ben annemin beni okula götürdüğü yaştayım, 33 numara ayakkabı giydiğim yaştayım, herkesten küçük ama yaşıtlarımdan büyük olduğum bir yaştayım.
