Bu Yangınlar Normal Değil!

Önce İzmir’e yandık.

Sonra Eskişehir, Afyon’a.

Peşine Manisa, Sakarya, Bursa.

Antalya, Hatay, Mersin.

Ve ata topraklarım Karabük…

Evlerimiz boşaltıldı.

Memleket, yangın yerine döndü.

Kahreden görüntüler.

Hatıraların, geçmişin, yaşamın birden silinmesi…

Yanan ağaç, orman değil bizi yaktılar.

Hafızayı, insanlığımızı, ahlakımızı yaktılar…

*

Mutluluk, hüzün, sevinç ve yaşanmışlık.

Hatıralar dolu köyler...

Emeğin, alınterinin düştüğü toprak,

Konuştuğumuz ağaçlar,

İnsanların yuvası, özü yakıldı.

O hayvanları sesi, unutulmaz çığlıkları...

Bu nasıl bir andır.

Anda ağır yük saklı….

İçine ağlamak bu olsa gerek.

*

Birliktelik deniliyor…

Biz zaten biriz.

Hep birlikte gülebiliyor, ağlayabiliyoruz…

Millet bir.

Biz her zaman bir oluruz.

Korkmayın.

O kodları değiştiremezler.

*

Biz bize yeteriz de benim isyanım başka…

Bu yangınlar normal gibi karşılanamaz.

Her şeyi normalleştiren, tepkisizleştiren bir noktaya ulaştık.

Bu gidiş nereye?

*

Ben artık milletimin gülmesini istiyorum.

Ben artık milletimin acı çekmesine öfkeliyim.

Ben artık her ay bir kedere yanmak istemiyorum.

Ben değil mesele, memleketin haline isyanım…

*

Ve ne kadar kolay ölüyoruz.

Ölürüz, memleket kurmak için.

Ölürüz devlet ayakta dursun diye de...

Ancak şanlı millet ölmesin bir tatile gittiğinde,

Maden kazısında,

Orman yangınında.

Ben bu milletin artık ölmesini istemiyorum.

Bu kader değil.

Değişsin düzen.

Bir ömürlük emekler, alevlerde yok olmasın.

Yutkunarak izlemesin kayıplarını…

Fillerin altında çimenler ezilmesin.

İşin özü finali;

Memleketin cefasını çekenler, bir defa sefasını çeksin…

*

Başaramıyorsak biz de utanalım.

Ne diyor NECİP FAZIL KISAKÜREK;

“Tohum saç, bitmezse toprak utansın!

Hedefe varmayan mızrak utansın!

Hey gidi Küheylan, koşmana bak sen!

Çatlarsan, doğuran kısrak utansın!

Eski çınar şimdi Noel ağacı;

Dallarda iğreti yaprak utansın!

Ustada kalırsa bu öksüz yapı,

Onu sürdürmeyen çırak utansın!”

*

Değiştiremiyorsak biz utanalım…