Ahmet Taşçı: Kırkpınar bambaşka bir yer!

İHTİŞAMLI BİR ORTAM

Güreşe 1985’in nisanında başladık. Kırkpınar haziran sonundaydı. İlk Kırkpınar’a gittik, ilk turda yenildik. Bütün hayaller boşa gitti. Neden? Piyasa güreşlerinde Büyük Orta Boy’da sürekli kürsü görüyordum. Beni güreşe teşvik edenler –Fabrikadan çık, ne yapacaksın orayı, güreşçi ol- diyenler üzülmeye başladı. Kırkpınar’ın ihtişamı, pehlivanlara gösterilen ilgi, atmosfer oranın bambaşka bir yer olduğunu ilk gittiğimde anladım.

1 YIL ÖNCE NEYDİ, 1 YIL SONRA NE OLDU?

Çalışma sistemimi değiştirdim ve ertesi yıl Kırkpınar’da Büyük Orta birincisi oldum. Bir yıl önce Edirne’de ilk turde yeniliyorsun bir yıl sonra en üsttesin. Güreşler öncesi –Sen Edirne’de bir kişiyi yen seni pehlivan sayacağız- demişlerdi. Diğer güreşlerde kimi yendiğin kaçıncı olduğun önemli değildi. Kırkpınar’da rakibini yenerse sana güreşçi diyorlardı. O yıl Kırkpınar tarihinde olmamış bir şey gerçekleşti. Baş güreşleri bitmesine rağmen Büyük Orta güreşleri devam etti ve Kırkpınar’ı biz kapattık. Hiçbir finalde bu kadar zorlanmadım. İlk ve son ağladığım birincilikti.

İLK BAŞPEHLİVANLIĞIM 90 YILINDAYDI

1988’de favori olarak gittim ve Başaltı birincisi oldum. 89’da Başpehlivanlık üçüncüsü olduktan sonra 90’da ilk Başpehlivanlık birinciliğimi elde ettim. İlk altın kemerin finalini Kadir Birlik ustam ile yaptım. Kışın antrenmanlarda ustama final yapacağımızı defalarca söyledim. O da -Sen birinci olusun- dedi. Böyle bir kura şansı olmaz, 3 kişi kaldık, rahmetli Reşit Karabacak, Kadir Birlik ve ben. Kadir Birlik –Bana bu kadar yeter, ben üçüncü olsam da olur- dedi. Ben 2’yi çektim, Kadir Birlik tur atladı ve finalde de ustamla güreşerek ilk kemeri aldım.

1 YILDA BAŞA ÇIKTIM

Yağlı güreşe başladıktan sonra çok hoşuma gitti. Ancak çok zor bir iş. Kemeri aldım ama daha tadını alamadım. Çok çalışmanın semerisini gördüm tabii ki ama Allah vergisi özellikler de toplandı. Gücümün ve yeteneklerimin güreşe yatkın olduğunu geç keşfettim. 1 yılda başa çıktım. Dediğim gibi, 86’da Büyük Orta birincisi oldum, 86 Temmuz’da Baş’a çıktım. Edirne’de birinci olmak için fabrikayı bıraktım. Yılmadan çalıştım. Kaybettiğim maçlarda daha da hırslandım. Rahmetli Recep Gürbüz “Ben seni yenmekten bıktım, sen yenilmekten bıkmadın” diyerek kızdırıyorlardı.

3 HATTA 4 KEMERİM OLABİLİRDİ

92’de kemerin sahibi olunca güreşi bırakmam beklendi. Ancak çok antrenmanlıydım. Çayıra çıktığımda yenileceğim aklıma gelmezdi. 93’te yine birinci oldum, millet beni yuhlamaya başladı. –Yeter- diyorlardı. 94’te rahmetli Cengiz Elbeye ile finaldeyiz. Cumartesi günü Muğlalı Mehmet Keçe ile güreşirken yenilmemi istiyorlardı. Buna da üzüldüm, çok moralim bozuldu. Cuma, cumartesi, pazar yuhlanma derken finalde Cengiz’e güreşi bıraktım. Eğer seyirci beni desteklemeye devam etseydi 2 değil, 3 hatta 4 kemerim bile olabilirdi. Aslında 3 oldu da hakemlerimiz yedi.

BAYILMAK İÇİN ANTRENMAN YAPARDIM

Ben o seyirciye güreş seyrettirmek için mücadele ederken onlar –Hep sen mi olacaksın- dediler. Ben bunun için çok fedakarlıklar yaptım. 2 yıl nişanlı kaldım ve –Kemer almadan evlenmem- dedim. Yattığım saat en geç 22.30’du. Sabah ezanından önce muhakkak kalkardım ve bayılmak için antrenman yapardım. Dolayısı ile az çalışan sporcuların da önünde oluyorsun.

YAŞIN GETİRDİĞİ REHAVET

Beni en çok Bülent Gürbüz zorlardı. İlk kemeri aldığım yıllarda çok iyiydi. Dönem dönem Sezgin Yüksel, 2. kemer yıllarımda Vedat Ergin, Kenan Şimşek ile baya mücadele ederdim. 2. kemerden sonra yaş olarak da ilerlemiştim. Yaşın getirdiği rehavet de güreşi noktalamam gerektiğini bana hissettirdi. Zaten 40’ından sonra siz isteseniz de 35 yaşındaki randımanı verdi. Aynı yeri koşuyorum, aynı antrenmanları yapıyorum ama 5 yıl öncesine gidemiyorum. Tek başıma mücadele ettiğim ve sürekli ilk 4’te yer aldığım 2000’li yıllarda belki daha önceki yıllarda çalıştığımın daha fazlasını çalıştım ama vücut, kaslar buna müsaade etmedi.